Έχω ένα αδελφό πέντε χρόνια μεγαλύτερο μου. Είναι εύκολο να καταλάβει κανείς γιατί στα 5 μου ήξερα όλα τα παιχνίδια στο τάβλι, να ρίχνω βόλους καθώς και τους βασικούς κανόνες στο ποδόσφαιρο ώστε να μπορούμε να στήσουμε τα playmobil για το ντέρμπυ! Το μικρόβιο έμεινε, πήγα 6η δημοτικού για να συγκινηθώ από μια Barbie και κάπως έτσι πέρασε και στα υπόλοιπα στοιχεία του χαρακτήρα μου μέχρι και σήμερα.
Τώρα πια, υπάλληλος βιβλιοπωλείου και μανιώδης book lover, η αλήθεια είναι ότι δύσκολα γοητεύομαι από ένα βιβλίο που παραδοσιακά έχει σαν target group το γυναικείο πληθυσμό.
Τελευταία είχα τη χαρά να διαβάσω δύο βιβλία του Nick Hornby, το «High Fidelity» και το «A Long Way Down» («Η Κάθοδος των Τεσσάρων» ελληνιστί). Παλιότερα είχα δει τις ταινίες που βασίζονταν στον πρώτο τίτλο και στο «Για Ένα Αγόρι» (About a Boy) και είχα εκτιμήσει το ιδιαίτερο χιούμορ τους. Έτσι τελικά η ανάγνωση των βιβλίων δεν μου προκάλεσε καμία εντύπωση. Όπως πάντα έτσι και τώρα, η κινηματογραφική μεταφορά αδίκησε τα βιβλία αρκετά. Οι ατάκες τους από τη μία σελίδα στην άλλη με έκαναν να χαμογελώ διακριτικά ή έντονα πάνω από τη μικρή paperback έκδοση. Πρέπει να έγινα πολλές φορές ρεζίλι στο λεωφορείο αλλά δεν έχει σημασία. Απόλαυσα αυτά τα βιβλία απόλυτα και (κλασσικά) δε μπορούσα να ξεκολλήσω από πάνω τους.
Πάντα συμφωνούσα με την άποψη ότι ένας άνθρωπος με χιούμορ είναι ένας έξυπνος άνθρωπος. Είμαι σίγουρη λοιπόν ότι ο Hornby ανήκει και στις δύο κατηγορίες.. Αστείρευτος, πνευματώδης, ρεαλιστής τοποθετεί τους ήρωες του σε μια σύγχρονη εποχή με πραγματικά προβλήματα στην καθημερινότητα τους. Δεν είναι και οι καλύτεροι τύποι. Στην πραγματικότητα ίσως δεν είναι καθόλου καλοί τύποι. Αδικούν, πληγώνουν, εγκαταλείπουν, προδίδουν, απαιτούν, αδιαφορούν, απιστούν και μετά πονάνε και οι ίδιοι αλλά αντιμετωπίζουν εγωιστικά τις καταστάσεις που βιώνουν, αναγνωρίζουν τα λάθη τους αλλά δε δέχονται την αποδοκιμασία αυτών. Ο Hornby καταλήγει με happy end που όμως δεν είσαι σίγουρος αν το αξίζουν. Κατά βάθος όμως δε μπορείς να τους το αρνηθείς. Ξέρεις ότι ουσιαστικά δεν απέχουν πολύ από όλους εμάς και τελικά παραδέχεσαι ότι μετά από όλη αυτή την ιστορία σου είναι συμπαθείς και θες να τους δώσεις μια δεύτερη ευκαιρία. Στη τελική, οι ατάκες στο βιβλίο είναι οι δικές τους ατάκες, ο δικός τους τρόπος σκέψης και συμπεριφοράς και απλά δε μπορείς να μη συμπαθήσεις κάποιον που είναι ικανός να αντιμετωπίζει τη ζωή με χιούμορ ακόμα και όταν δοκιμάζεται και περνάει μια από τις πιο δύσκολες φάσεις του.
Προσωπικά τα βιβλία τα διάβασα στο αυθεντικό τους κείμενο (αγγλικά), είμαι σίγουρη όμως ότι και η ελληνική έκδοση (από τις Εκδόσεις Πατάκη) είναι αντίστοιχα αξιόλογη. Και εύχομαι να διαβάσετε κάποιο από τα βιβλία και να διακρίνετε στη γραφή του Hornby ό,τι και εγώ.
Παλιά δουλειά αλλά είπα να ξεκινήσω με αυτό...
